OYUN TERAPİSİ YÖNERGESI

Tanım

Oyun Terapisi Yönergesi, oyunu bir iletişim aracı olarak kullanarak terapist ve çocuk arasında yoğun birincil ilişkisel deneyimlerin yaratılmasına olanak tanıyan bir müdahaledir. Aslında oyun, sözel terapiden farklı olarak, çocukluğun doğal dilini oluşturan ve çocuğun gelişimi sırasında adaptif ve organizasyonel bir işlevi olan sözel olmayan bir sembol aktivitesidir.

Terapide oyunun kökenleri: ana liderlik yaklaşımları

1. Psikanalitik Oyun Terapisi

Sigmund Freud (1909) ağırlıklı olarak yetişkinlerle çalışmış olsa da, küçük Hans üzerine yaptığı analizler ve çocuklar için oyunun önemine dair gözlemleri çocuk psikanalizinin gelişimine yol göstermiştir. Gerçekten de, oyun hakkındaki gözlemleri, oyunun önemine dair sezgisel bir anlayışı yansıtıyordu: ‘çocuğun en çok sevdiği ve en sürükleyici uğraşı oyun oynama eylemidir. Her çocuk oyun oynarken gerçek hayatta kendisi için anlamlı olan her şeyi yeniden üretir ve efendisi olduğu bir dünya yaratır, ona ait olan şeyleri yeni, daha güven verici ve daha hoş bir şekilde düzenler.

Psikanalitik ortamda oyun entegrasyonu

Melanie Klein (1932) ve Anna Freud (1946), geleneksel psikanalizi çocuklara uyarlayarak terapide oyun gelişiminin temellerinin oluşturulmasına yardımcı oldular. Her ikisi de çocukluk çağındaki birçok zihinsel bozukluğun bilinçdışı çatışmaların sonucu olduğunu ve bunun çocuğun öz bilincinin güçlendirilmesi ve bilinçdışı içeriklerin oyun ve rüyaların sembolik içeriğinin yorumlanması ve anlaşılması yoluyla farkındalığa getirilmesiyle çözülebileceğini iddia etti.

Anna Freud’a göre oyun, esas olarak çocuğun katılımını ve terapistle ilişkinin kurulmasını içeren bir aktivite olarak görülürken, Melanie Klein’a göre oyun, çocuğun düşüncelerinin ve duygusal durumlarının iletişim ve ifade aracı haline geldi. Özellikle Klein, çocuğun hayali oyununu teşvik etmek ve teşvik etmek için tasarlanmış çeşitli malzemeler, temsili figürler ve mekanik olmayan oyuncaklarla bir odayı tedavi edici bir ortam olarak kullanarak gerçek bir oyun tekniği tanımlamaya başladı.

Onlarınki, çocuklarla çalışmanın geliştirilmesine ve anlaşılmasına ilk temel katkılardan biriydi ve bu da hâlâ terapötik çalışmanın temelini oluşturan yöntemlerin tanımlanmasına yol açtı. Ancak çocuk psikanalizi, oldukça uzmanlık gerektiren bir eğitim ve kişisel analiz gerektiren çok uzun bir yoldur.

2. Nesne İlişkileri Terapisi

Donald Winnicott (1971), Kleinian olarak eğitilmiş olmasına rağmen, çocuklarla çalışmak için kendi yaklaşımını geliştirmiştir. Oyunun terapötik deneyimin merkezinde yer aldığını ve bunun, çocuğun oyunu bir araç olarak kullanarak ruhun iç dünyası ile dış gerçeklik arasındaki geçişi yönetebildiği bir ‘ara alan’ ile doğrudan bir sürekliliği olduğunu düşünmüştür.

Winnicott’un yaklaşımı, terapistin belirli bir oyun türünü araç olarak seçebilmesi açısından yönlendirici ve terapistin çocuğun açık davranışları ile gizli, genellikle bilinçdışı duygularını ilişkilendirmesi açısından yorumlayıcıdır. 

3. Bilişsel-davranışçı yaklaşım (BDT)

Bilişsel-davranışçı yaklaşım (BDT), 1970’lerde geliştirilen ve öğrenme teorisine dayanan davranışçı terapilerden türetilmiştir. BDT, davranışı öğrenilmiş olarak ve düşünceleri de davranış ve duygularımızın temel bir bileşeni olarak görür. Bu yaklaşım, bilişsel-davranışsal mekanizmaların anlaşılmasına ve kısa süreli ve yönlendirici müdahalelere dayanmaktadır. Aslında terapist, hastayla birlikte müdahalenin hedefleri üzerinde anlaşır ve arzu edilen davranışları olumlu yönde pekiştirmek ve istenmeyenleri söndürmek için tasarlanmış bir faaliyet programı oluşturur. Bilişsel bileşen, daha uygun davranışların ve uyarlanabilir düşünme biçimlerinin öğrenilmesinde kilit rol oynar.

S. M. Knell (1993, 1998), BDT’nin yetişkinlerle ilgili ilkelerini çocuklara uyarlayarak, BDT yaklaşımını oyun terapisine entegre etmiş ve Bilişsel Davranışçı Oyun Terapisini (BDOT) kurmuştur. Bu yaklaşım, çocukların sorunlarla başa çıkmak için etkili başa çıkma stratejileri geliştirmelerine yardımcı olmak için oyunu uyarlanabilir düşünme ve davranışla birleştirir.

4.Kum Oyunu Terapisi (Dünya Tekniği))

Bu yaklaşım 1920’lerde Margaret Lowenfeld tarafından ortaya atılmıştır ve ‘Kum Oyunu’ olarak bilinir. Bu tekniğin amacı, geleneksel psikanalitik sözlü terapinin sınırlamalarının üstesinden gelmek ve çocuğun kelimelerle ifade edemediği düşünce ve duyguları ifade etmesine izin vermektir. Lowenfeld’e göre, deneyimleri anlamlandırma ihtiyacı erken çocukluk döneminden itibaren mevcuttur, ancak çocuklar tarafından imgeler aracılığıyla ifade edilir.

Çocuklara kum tepsileri (kum havuzları) ve gerçekçi minyatür nesnelerden oluşan raflar verilir. Daha sonra kumda üç boyutlu bir görüntü, yani ‘dünya’ oluşturmaları için teşvik edilirler. Lowenfeld, her çocuğun yarattığı dünyanın kendi sorunlarını yansıttığına ve çocukların oyun hakkında yorum yaparak duygularını ifade edebileceklerine ve bunların farkına varabileceklerine (sözel olmayan düşünme) inanıyordu (Lowenfeld, 1950).

Teknik açıkça psikanalitik ilkelere dayansa da, bazı unsurlar yönlendirici olmayan yaklaşımı hatırlatır; örneğin, terapistin yorumları yorumlayıcı değil, tanımlayıcıdır. 

5. Öyküsel Oyun Terapisi

Öyküsel Oyun Terapisinin kökeni Ann Cattanach‘ın yazılarına dayanır ve drama terapisi ve diğer sanat terapilerinden etkilenen bir oyun terapisi modelinden türemiştir. Merkezi unsurlar, anlatının benlik psikolojisinin bir işlevi olarak kavramsallaştırılması, anlatı ve oyun üzerine evrimsel araştırmalar ve hikayenin ortak anlam inşa etmek için kullanılmasıdır (Cattanach 1997, 1999).

Oyunda üretilen ve terapistle birlikte inşa edilen hikayeler ve anlatılar, terapötik sürecin kilit unsurları ve değişim ajanlarıdır. Birlikte yapılandırma, hikayeyi daha geniş bir hikayeye yerleştirmeye yardımcı olabilir, böylece çocuğun daha geniş bir bakış açısı kazanmasına izin verir, ayrıca alternatif sonların dikkate alınması, hikayenin anlatılması ve yeniden anlatılması sırasında yanlış anlamaların açıklığa kavuşturulmasıyla da kolaylaştırılır (McLeod 1997). 

6. Yapılandırılmış Oyun Terapisi

Yapılandırılmış oyun terapileri 1930’lar ve 1940’lardaki psikanalitik akımdan gelişmiştir. Geleneksel psikanalizle karşılaştırıldığında, bu müdahalelerde terapist daha aktif bir rol üstlenerek, çocuğun terapötik hedeflere ulaşmasına rehberlik etmek ve yardımcı olmak için oyun materyalini seçer. Yapılandırılmış müdahaleler çeşitlidir ve temel olarak kullanılan materyallere ve gereken sözel becerilere göre farklılık gösterir

Serbest Bırakma Terapisi

Bu tür oyun terapisi 1930’larda David Levy tarafından Amerika’da geliştirilmiştir. Belirli bir acı verici veya travmatik olay yaşamış olan çocukların bu olayla ilişkili duygular üzerinde hakimiyet kazanmalarına yardımcı olmayı amaçlayan bir duygusal gerilim ‘serbest bırakma’ terapisidir. Aslında amaç, çocuğu stresli durumlarla ilişkili olumsuz duygulardan kurtarmak için oyunu stresli durumları yeniden yaratmanın bir aracı olarak kullanmaktır. Belirli bir olayın yeniden yorumlanması ve yeniden deneyimlenmesi yoluyla bastırılmış veya engellenmiş duyguların serbest bırakıldığı ve sonunda işlendiği psikanalitik tekrarlama dürtüsü fikrine dayanır (Levy, 1938).

Gove Hembridge (1955), Levy’nin tekniğini klinik ortamda, özellikle de travmatik olaylarla ilgili sorunları çözmek için uygulamak üzere çalışmasını genişletmiştir. Terapistin rolü daha yönlendirici hale gelir ve çatışma durumlarını yeniden yaratmayı ve ardından çocuğun bu senaryolarla özgürce oynamasına izin vermeyi içerir.

7. Adlerian Oyun Terapisi

Adlerian Oyun Terapisi, bireysel-psikolojik matrisi olan, çocukla terapide oyunu kullanan terapötik bir teknik ve metodolojidir.

Terry Kottman‘a (2001) göre, Adleryan odaklı oyun terapisini karakterize eden dört temel an vardır: Birincisi çocukla işbirliğine dayalı, eşitlikçi ve duygusal bir ilişki kurmak; ikincisi oyun yoluyla çocuğun ‘yaşam tarzını’ keşfetmek; üçüncüsü çocuğun içgörüsünü teşvik etmek; dördüncüsü ise yeni etkileşim biçimlerini keşfetme imkanı sağlayan oryantasyon ve yeniden eğitimi içerir.

Oyun, çocukla keşif ve müdahaleye erişim için tercihli bir kanal olarak anlaşılmaktadır. Oyun yoluyla terapist, çocuğun o ana kadar yapılandırılmış halini nihai anlamda yansıtma olanağına sahiptir, sadece önceki deneyimler tarafından yansıtılan iç dünyanın bir izdüşümünü değil. Bu nedenle oyunun amacı, ‘bilinmeyeni’ keşfedebilmek ve hem deneyimsel-duygusal hem de bilişsel bilgi geliştirmekle yakından bağlantılıdır.

Terapist, çocuğu cesaretlendirme, güçlendirme ve ilişki kurma yoluyla yapıcı hedeflere doğru yönlendirir.

8. Kuralcı Oyun Terapisi

Kuralcı oyun terapisi ilk olarak Heidi Gerard Kaduson, Donna Cangelosi ve Charles Schaefer (1997, 2019) tarafından tanımlanmıştır. Tek bir teoriye sıkı sıkıya bağlı kalmanın çocukların tedavisinde etkili olmayabileceğini savunmakta, bu nedenle birden fazla yapının kullanılmasını önermektedirler. Aslında, terapist birden fazla teorik yönelimde ve hem yönlendirici hem de yönlendirici olmayan birden fazla oyun terapisi tekniğinde yetkin olmalıdır. Ayrıca, belirli bir müdahaleyi kendi kişisel tarzına uyarlama konusunda esnek ve yetenekli olmalıdır.

Bu entegrasyon, çoğu psikolojik rahatsızlığın karmaşık ve çok boyutlu olduğu, biyolojik, psikolojik ve sosyal faktörler arasındaki etkileşimden kaynaklandığı ve genellikle birbirleriyle komorbidite gösterdiği yönündeki kanıtları yansıtmaktadır.

Bunu akılda tutarak, kuralcı oyun terapistleri, bir değişim aracı olarak anlaşılan oyunun hangi terapötik gücünün belirli bozukluklar için en etkili olduğu konusunda daha derin bir anlayış kazanmaya çalışırlar. Schaefer ve meslektaşları, oyunun terapötik değişim yaratabilecek 20 terapötik gücünü tanımlamıştır.

Bu yaklaşımın uygulanmasına rehberlik eden temel ilkeler arasında ampirik olarak desteklenen müdahalelerin uygulanması, hastanın semptomlarının ve sorununun nedenlerinin kapsamlı bir şekilde değerlendirilmesi ve hastanın ilerlemesinin izlenmesi yer almaktadır.

Kaynakça

Cattanach, A. (1997). Children’s Stones in Plav Thera~y. London: Jessica Kingsley Press.Cattanach. A. (1999). Co-constmction in Play Therapy. In A. Cattanach (ed.) Process in the Arts Therwies. London: Jessica Kingsley Press.

Freud S (1909) Two case histories: “Little Hans” and the “Rat Man”. The Standard Edition of the Complete Psychological Works of Sigmund Freud. Volume X. Published 1955. The Hogarth Press, London (Reprinted 2001, Vintage Publishers)

Freud, A. (1946). The psychoanalytic treatment of children. London: Imago.

Hambridge, G. (1955). Structured Play Therapy. American Journal of Orthopsychiatry, 25, 304-310.

Kaduson, H. G., Cangelosi, D., & Shaefer, C. E. (2019). Tailoring Interventions for Specific Childhood Problems. Guilford Publications.

Kaduson, H. G., Cangelosi, D., & Shaefer, C. E. (Eds). (1997). The playing cure: Individualized play therapy for specific childhood problems. Northvale, NJ: Jason Aronson.Klein, M. (1932). The psycho-analysis of children. London: Hogarth Press.

Knell, S. (1993). Cognitive-behavioral play therapy. Northvale, NH: Jason Aronson.

Knell S. (1998) Il gioco in psicoterapia : nuove applicazioni cliniche, Edizione italiana a cura di Francesca Pergolizzi McGraw-Hill Companies

Kottman, T. (2001), Adlerian Play Therapy, Int. J. Play Therapy, 10 (2)

Levy, D. (1938). Release therapy for young children. Psychiatry

Lowenfeld, M. (1950). The nature and use of the Lowenfeld World Technique in work with children and adults . The Journal of Psychology.

McLeod, John. (1997) Narrative and Psychotherapy, SAGE Publications

Shaefer, C. E. & Drewes, A. A. (2013). The therapeutic powers of play: 20. core agents of change (2nd ed.) Hoboken, NJ: Wiley.

Shaefer, C. E. (1993). The therapeutic powers of play. Northvale, NJ: Jason Aronson.

Taylor de Faoite, A. (2011). Narrative Play Therapy: Theory and Practice. Jessica Kingsley Publishers.

Winnicott D. W. (1971) Playing & Reality. Tavistock Publications

Picture  Designed by Freepik